ตำนาน แรงบันดาลใจ คิดเงิน 1 โล้นบาทแต่ต้นแห่งชีวิต

หนครั้งหนึ่งเป็นมานาน ปะชุนอิจิดำเนินชีวิตสิงสู่กับพ่อ 2 คน ทุกๆทิวากาล พ่อสรรพสิ่งถักอิจิจักพูดถึงเทวรูปก้อนหินสวยหรูที่อยู่ห่างไกล 1,000,000 เมตร นกเขาประกอบด้วยความปรารถนาหิวจักจรไหว้พร้อมด้วยตนเองซักไซ้คราวแต่ก็อีกต่างหากไม่ไหวริเริ่มออกเดินทางเสียที จนกระทั่งสักวันหนึ่ง พ่อสรรพสิ่งปะชุนอิจิป่วยหนัก ก่อนสิ้นใจ บิดาสิ่งของนกเขาฝากวานถักอิจิปันออกจับอัฐิของตนเองจากไปหว่านแห่งเทวรูปหินแสนไกลลิบ ปะชุนอิจิคิดดุตนเองไม่มีทางทำได้ชะงัด การเดินเท้า 1,000,000 เมตรตรงนั้นเป็นได้ไม่ดอก แม้ว่าพอเหลือบเห็นสายตาชิ้นหดหู่ของพ่อ เขาเลยยินยอมพร้อมใจสัญญาพร้อมด้วยเกียรติของชายฉกรรจ์ว่าจะทำให้คว้า ภายหลังพ่อของนกเขาเสียชีวิตลง ซ่อมอิจิเกินแผ่กอัฐิครบถ้วนริเริ่มเริ่มเดินทาง และนี่เองครับผม ลงความว่าหลักแหล่งของพงศาวดาร แรงบันดาลใจ คิดเงิน 1 ล้านเท้าแรกในชีวิตินทรีย์ ภายหลังที่เดินทางออกขนมจากเรือนโดดข้ามนกเขาคว้าแค่เพียง 15,000 เมตร ปะชุนอิจิก็ริเริ่มห่อเหี่ยวใจ “โอ้ย หอบก็เหนื่อย อยากก็อยาก นี่ข้ามาสร้างอย่างไรเนี่ย ไม่น่าตกทุกข์ได้ยากเลย ไม่ต้องทำอะไรก็สบายสิงสู่ต่อจากนั้นนี่ที่นา” ระหว่างที่ซ่อมอิจิพลังต่อว่า บังเอิญมีชายชราคนหนึ่งเดินผ่านทางมาเหมาะเหม็ง พร้อมด้วยเนื้อความสถานที่เขาเหลือบเห็นปะชุนอิจินั่งถอนหายใจสิงสู่ข้างเดียว เขาเกินถามกลับว่าก่อเกิดเช่นไรขึ้นไปหรือไม่ก็…??? ซ่อมอิจิเล่าเรื่องดุจทั้งเพแยกออกฟัง พร้อมกับย้อนถามทรรศนะตวาดเขาน่าจะจากไปทาบหรือจักหลงคำบัญชาชำรุดของบิดาบริสุทธ์ ขอบแก่เฒ่าแล้วก็ซูบดุ “การสัญจร 1,000,000 เมตรได้มานั้น ก็ต้องริเริ่มจาก 10 เมตรแรก 100 เมตรเริ่มแรก 1,000 เมตรแรก 5,000 เมตรเริ่มแรกเทียมเท่า อย่ามองจุดหมายทีละไกลๆ เจ้าต้องช้าๆจ้องอนาคตแบบจวนๆก็ครั้น” “เช่นไรหรือขอรับคุณ” ปะชุนอิจิระแวง…??? “เจ้านายก็เพียงไปจรค่อยๆ ค่อยๆเดินจรกะปริบกะปรอย กลางทาง ผิเจ้านายเหนื่อย เจ้าก็พักชำรุดประเดี๋ยวก็ได้ ผิตอนไหนเจ้าเสาะมาก ก็คงแวะค้างคืน 2 – 3 เวลากลางวันไม่มีเงินหายหอบกับค่อยก้าวเดินต่อไปตกลง ไม่แน่หนอ ครั้นเจ้านายเริ่มเดินทาง เจ้านายอาจจะพบของกินนวชาตๆที่แซบประการสถานที่เจ้าไม่เคยกินมาก่อนกำหนด เผชิญผลไม้เสาค้ำลกๆ พบสถานที่อะเคื้อๆอย่างที่เจ้านายคิดไม่ถึง กับอาจจะมวลชนสถานที่น่ารักและมีเมตตาต่อเจ้านายก็ได้นะ สมมติว่าเจ้านายไม่ออกเดินทางเมตรแรก เจ้านายก็อาจไม่ได้พบเช่นไรนวชาตๆเกินก็คว้า…!!! สรรพสิ่งประเดิมเท่าการตะเวนจรทีละสาวก้าวขนาดนั้นเอง” ถักอิจิได้ตรวจฟังก็เกิดแรงใจ แต่ว่าก็ไม่แน่ใจแห่งความเก่งกาจของตัวเอง ชายชราเท่าเทียมจะรู้ พ้นอาสาสมัครสัญจรไปเป็นเพื่อน เพราะยังไงมันก็ดำรงฐานะซอยของนกเขาอยู่แล้ว ถักอิจิก็พ้นประกอบด้วยเพื่อนร่วมทาง ทุกครั้งที่ซ่อมอิจิเหนื่อยล้าด้วยกันพักแรม ริมแก่ก็จะหยุดพักอีกด้วยเพราะว่าไม่บอกพร่ำบ่น ยิ่งไปกว่านั้น ครั้นเจอะเจอส้มสุกลูกไม้ไม้ค้ำลกๆที่มีรสเกิดอร่อย ขอบแก่เฒ่าจักยอดปันออกนกเขาเปลืองเทียบเท่า สมมติว่าเผชิญนครไม่ก็ธรรมชาติตรงไหนสวยหรูไม่มีเงินซ่อมอิจิอยากค้างคืนเพื่อจะเก็บความดำรงทบทวนนั้นเอาไว้ 2-3 วัน ขอบแก่เฒ่าก็จักอยู่เป็นมิตรปะชุนอิจิพร้อมด้วย ระหว่างทางถักอิจิได้เจอะเจอความจัดเจนใหม่ขึ้นช้าๆ ด้วยกันหัวจิตหัวใจตวาด “เราทำเปล่าได้” ก็ช้าๆจางหายจรขนมจากจิตใจเป็นประจำ ถักอิจิกับริมแก่เฒ่าเรื่อยๆไป ช้าๆพัก ทุกๆทีแห่งประกอบด้วยความเจริญ ถักอิจิก็มีความสุขมากยิ่งขึ้น ไม่มีเงินสุดท้ายนี้ ข้างใน 2 เดือน เขาก็สมรรถเดินทางจรจดเทวรูปหินที่อยู่ห่างไกลเรือนสิ่งของเขา 1,000,000 เมตร ซ่อมอิจิเปล่าหิวจะหลงเชื่อสายตาตัวเอง เทวรูปหินนั้นสวยหรูพ้นกว่าแห่งชนกสรรพสิ่งเขาบอกปันออกตรวจฟังเสียอีก พอเขาถึงเป้าหมายที่จะโปรยอัฐิ ความรู้สึกของซ่อมอิจิก็รู้สึกตะลึงกับดักตัวเอง “ไม่คิดดูเกินตวาดมนุชชนิดเราก็ทำได้ ขอเกี่ยวเพียงแค่ช้าๆทำจร มันก็สำเร็จได้นี่ท้องนา” พอเขาจักหันมาขอบคุณริมชรา ริมแก่เฒ่าก็ไม่อยู่นั้นชำรุดทรุดโทรมแล้ว เพราะจริงๆ แล้วขอบแก่เฒ่าครอบครองวิญญาณของพ่อปะชุนอิจิสถานที่แปลงกายลงมาก็เพราะว่าหมายมั่นจ่ายมรดกสิ่งสุดท้ายที่ชีพ นั่นก็ลงความว่าหลักคำสอนจากชนกว่า “คนเราเมื่อตั้งใจก่อเช่นไรต่อจากนั้น ค่อยๆริเริ่มจากสิ่งเล็กมากๆก่อน สะสมความแน่ใจจากไปค่อยๆ วันหนึ่งฉันจักจำต้องประสบผลสำเร็จแน่เค้ง” ถักอิจิเริ่มแรกๆก็ปราศจากความแน่ใจว่าจะเดินเท้าคว้าจรด 1,000,000 เมตร แต่ว่าพอนกเขาเรื่อยๆลงมือกระทำ หอบก็พักผ่อน หายเหนื่อยหอบก็ไปต่อ เปล่าจอดทำ นกเขาก็สามารถทำสำเร็จจนได้ เงินตรา 1 เลี่ยนตีนแต่ต้นแห่งชีพก็เหมือนกันขอรับ มันครอบครองเงินใหญ่เต็มแรงกระเป๋าแห้งมากมายมนุชไม่กล้าคิดฝัน แต่ผิเราช้าๆริเริ่มเท่าเทียมซ่อมอิจิ กระทำหารายได้จึ่งเขียมจรเรื่อยๆ ช้าๆสั่งสมเอกสารถือหุ้นหรือกองทุนร่วมที่ฉันศึกษามาครอบครองอย่างดีพร้อมด้วยสมบัติผลรวมบางตาๆแต่ไม่หยุดเดิน วันหนึ่งคุณก็จักประกอบด้วย 1,000 บาทาแต่ต้นในชีวิตินทรีย์ ออมเงิน 1 โพกหัวจ่ายคว้าสิบคราว เจ้าเอ็งก็จะมีสตางค์ 10,000 เท้าแรกแห่งชีวิตินทรีย์ ออมเงินตรา 10,000 บาทาจ่ายคว้า สิบ คราว เธอก็จะมีเงิน 100,000 บาทาแต่ต้นในชีวิตินทรีย์ อดออมเงิน 100,000 ตีนปันออกได้มา สิบ ครั้ง เธอก็จะมีเงิน 1,000,000 บาทาเริ่มแรกแห่งชีพ ตอนใดเหนื่อยหอบก็พัก หายป่วยเหนื่อยก็จรทาบ กับพอเจ้าเอ็งทำได้ บำเหน็จสถานที่เจ้าเอ็งจะได้มาก็คือ “ความภาคภูมิแห่งตัวเอง สถานที่เข้าใจดุตัวเองก็ทำกันได้อย่างกับคนอื่นๆนี่ท้องนา” ใครทำได้ลงคอหลังจากนั้น คอมเม้นท์สอนมนุษย์ที่กำลังจะทำกันได้ประเดี๋ยวนะครับ ขอบคุณมากๆขอรับ Startyourway เส้นทางนายตัวเอง