พงศาวดาร สนนราคาสรรพสิ่งลูกกตัญญูกตเวที

แม่ทรงครรภ์ 3 มนุษย์ มณีครอบครองบุตรีมนุษย์ถัดจาก วงศ์วานของเจ้าเอ็งไม่เบาตัวเป็นเกลียวจัดการ เงินรายได้ทาบดวงจันทร์อยู่คนละ 12,000 พระบาททาบดวงจันทร์ มณีเลยรับหน้าที่หัวหน้าครอบครัว คุณทำงานหนักทุกเมื่อเชื่อวัน ยิ่งไปกว่านั้นจะจำต้องส่งทรัพย์สมบัติปันออกชนนีแล้ว อีกทั้งจำเป็นจะต้องแบกโสหุ้ยแห่งพี่น้องสิ่งของเธอสร้างอีกด้วย มณีตกลงใจสร้างวิถีทางนายตนเอง เจ้าเอ็งยกขึ้นแผงขายของกินเล็กมากๆ คุณจำเป็นจะต้องตื่นทุบ 3 กับเข้านอนช่วง 4 ทุ่มทุกวี่ทุกวัน เธอเหนื่โกงาก ตกยากยิ่งนัก ทรมานเต็มที่กับงาน แต่ว่าก็กัดฟันทรหดอดทนเพราะว่าโหยจักมีชีวิตที่ทุเลา กับเลี่ยนก็เกิดผล ความเหน็ดเหนื่อยของเธอเริ่มมีผลกระทบครอบครองรายได้แห่งมากขึ้นมากมายหมื่นพระบาททาบเดือน จรดจักหอบสายตัวเพียงขาด แต่ว่าครั้นมณีเห็นทรัพย์สมบัติแห่งบัญชีเพิ่มขึ้น มณีมีความสุข พี่และขนิษฐาของมณีประกอบด้วยความรัก กับไม่ศึกษาความมลักแบบพิทักษ์ ทำเอาทั้งสองท้องอีก รายได้สรรพสิ่งพี่ด้วยกันน้องไม่พอจับจ่ายใช้สอยคุณค่าเทอม ค่าเลี้ยงดูปูเสื่อ และค่ารักษาพยาบาลยามเจ็บป่วย ทั้งสองกังวลยิ่งนัก ชนนีของเหล่าเจ้าเอ็งขยาดตวาดเชื้อไขสรรพสิ่งตัวเองจักประกอบด้วยคุณภาพชีวิตแห่งเสีย ชนนีเกินร้องไห้คร่ำครวญอ้อนวอนแบ่งออกมณีสนับสนุนจ่ายค่าเทอม ค่าเรียน ค่ารักษาพยาบาลกลาบาตลูกล้มป่วย มณีเปล่าอยากออกสมบัติแบ่งออก เพราะว่าเธอเองก็หารายได้ลงมาได้ประการเหน็ดเหนื่อย ไฉนจำต้องเอาไปแบ่งออกมนุชสถานที่เปล่าขยันทำมาหากินพร้อมด้วย แต่ว่าเมื่อมณีมองเห็นน้ำตาของแม่บังเกิดเกล้า พร้อมนิรุกติว่า “ก่อเพื่อชนนีไม่นานได้มามั้ย…???” มณีพ้นปลงใจซื้อเงินตราแยกออกนัดดาของเธอ พี่น้องสรรพสิ่งเธอก็โหยกลับด้านชีวิตินทรีย์จากความแร้นแค้นพร้อมด้วย เธอเลยปลงใจกู้เงินข้างนอกกบิลเพื่อหยิบยกลงมาใช้จับจ่ายใช้สอยสินค้าต่างๆแห่งเหล่าเธอปรารถนา ตอนเริ่มแรกๆพี่น้องก็มีเงินจ่ายหนี้ ทว่าพอนานกลางวันไป หนี้สินไม่ลด กลับเพิ่มขึ้นลงมาอีก เจ้าหนี้เริ่มข่มขวัญ “นี่ก๊กประสกเอ็ง หากไม่ใช้หนี้ใช้สินฉันหลังจากนั้นละก็ ต้อนรับ มีปัญหาจริง” ทั้งสองหัวหดเต็มที่ แม่จึ่งหัวหดว่าเด็กของเจ้าเอ็งจักไม่ปลอดภัย หากเกิดเช่นไรขึ้นไปชนนีอาจเปล่าโหยเป็นอยู่อีกต่อไป หิวจะใช้หนี้แต่ว่าก็ไม่มีเงินตรากลับปันออก ชนนีเลยร้องไห้คร่ำครวญวิงวอนแยกออกมณีเอาใจช่วยไปใช้หนี้ใช้สินผลัดเปลี่ยนพี่กับดักขนิษฐของเจ้าเอ็ง มณีเปล่าหิวไปใช้หนี้ใช้สินแยกออก เพราะคุณเองก็หาเงินมาได้มาอย่างอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ไฉนจำต้องเอาจากไปแยกออกมนุชแห่งเปล่าขยันทำเงินเช่นกัน แม้ว่าเมื่อมณีเห็นน้ำตาสิ่งของแม่เกิดขึ้นมุ่น ครบถ้วนภาษาว่า “ทำเพื่อชนนีไม่ช้าได้มั้ย…???” มณีเกินตัดสินใจใช้หนี้ใช้สินแทนที่วงศ์วานสรรพสิ่งเจ้าเอ็ง เงินออมสรรพสิ่งเจ้าเอ็งหายไปฉิวเฉียวสุดตัว มณีอดทนทำงานมาก ขยันมากกว่าเดิมทีเพราะว่าจำต้องประเดิมคิดเงินใหม่ แต่ว่าหวังดุต่อจากนี้ ชีวิตของเธอจักทุเลา ปราศจากภัยเช่นไรลงมาสู้รบอีก มณีประกันคำขาดดุจะสงเคราะห์เพียงแค่ตอนนี้ครั้งคนเดียวขนาดนั้น สมมติว่าประกอบด้วยลงมาอีกจะไม่เอื้อเฟื้อ ครอบครัวของเจ้าเอ็งสัญญา แม้ว่าเดี๋ยวเดียว ก็ประกอบด้วยเจ้าหนี้รายใหม่มาเรียกเอาทรัพย์สมบัติอีก มีอยู่ตวาดพี่น้องสรรพสิ่งมณีกู้เงินข้างนอกระเบียบจากไปซื้อสิ่งของฟุ้งเฟ้อมาใช้คืนด้วยกันพ้นไปสมบัติจ่ายหนี้ เจ้าหนี้มาทวงสิทธิ์ตังค์และขู่ “ผิเปล่าคืนเงินภายในสิ้นเดือนนี้ เหล่าคุณร้อนใจชะงัด” พี่น้องของเจ้าเอ็งหัวหดกระเป๋าแห้งสั่นเทิ้ม แม่สิ่งของคุณทุกข์ใจ หิวจะปกป้องเด็กทั้งสองแม้ว่าปราศจากเงินตราไปจ่ายหนี้รับช่วงเขา ชนนีเกินอ้อนวอนปันออกมณีเอาใจช่วยใช้หนี้ใช้สินผลัดเปลี่ยนครอบครัวสรรพสิ่งคุณใหม่ มณีไม่โหยจากไปใช้หนี้แบ่งออก เพราะเจ้าเอ็งเองก็หาเงินลงมาคว้าชนิดอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ทำไมจำเป็นจะต้องหยิบยกจรปันออกคนสถานที่เปล่าขยันทำมาหากินพร้อมด้วย แต่ว่าพอมณีเห็นน้ำตาสรรพสิ่งแม่มีขึ้นเกล้า พร้อมภาษาตวาด “สร้างเพื่อที่จะชนนีไม่นานได้มามั้ย…???” มณีเลยปลงใจจ่ายหนี้รับช่วงพี่น้องสิ่งของเธออีกครั้ง เงินเก็บของเจ้าเอ็งหมดตัวจริง มณีเหมือนตายหายใจ แต่ว่าก็ตัดสินใจรบชีพประกบ ช่างเถอะ กลางเวหาปฤษฎางค์พิรุณย่อมเหนือชั้นกว่าเทียบเท่า ครอบครัวของเธอสาบานซึ่งหน้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ตวาดจะไม่ก่อหนี้อีกแล้ว มณีภาวนาขอร้องเป็นอย่างนั้นตลอดไป ผ่านจากไปเปล่ากี่ทอผ้าเดือน แม่สรรพสิ่งคุณเหลือบเห็นเสี่ยวๆจับจ่ายใช้สอยกาญจนามาใส่ บางคนผู้ช่วยเหลือกระจิดริด บางคนเส้นแข็ง แม่ของเจ้าเอ็งอยากจะได้มากาญจนาลงมาใส่บ้างทว่าตัวเองก็ไม่มีเงินตรา ครั้นจะจากไปขอทีเด็กคนโตกับดักเด็กมนุชเล็กก็อยู่ยงหมายมั่นไม่ได้ แม่แล้วก็มองไปสถานที่มณี เด็กแม่สื่อแม่ชักสถานที่หยวนทำงานหนักเหมือนโดดเดี่ยว หยวนอดหลับอดนอนเพื่อจะทำมาหากินและถีบตัวเองแยกออกกลายเป็นมนุชชั้นกลางๆ แม่ขอทีปันออกมณีสนับสนุนซื้อทองแยกออกซัก 1 คนช่วย เธออยากเห็นแม่มีความสุขพ้นจักจับจ่ายใช้สอยคนช่วย 1 สลึงปันออก ทว่าแม่เธอไม่หมาย แม่คุณหิวเหยาะทองเส้นใหญ่ ไม่งั้นขวยเขินคนธรรมดาสิ้นชีวิตพ้น มณีเปล่าหิวจักซื้อทองเส้นแข็งแยกออก ก็เพราะว่าตนเองก็ไม่ไหวมีเงินเหลือถมยิ่ง ไฉนแม่จดจนปัญญาเจ้าเอ็งบ้างดุเธอทำเหนื่อยหอบและหนักขนาดใด พร้อมใจกันเขียมและทำเงินได้มั้ย แต่ว่าเมื่อมณีมองเห็นน้ำตาสิ่งของแม่เกิดขึ้นมุ่น ครบถ้วนภาษาตวาด “ก่อเพื่อที่จะแม่แป๊บได้มั้ย…???” ครั้งนี้เจ้าเอ็งตัดสินใจยืนกรานดุจักเปล่าซื้อปันออก ไม่ยอมสุดแท้แต่แม่อีกแล้ว แม่สิ่งของเธอปิดปากจรซักไซ้พัก ด้วยกันก็ร้องไห้ครบถ้วนเอ่ยตวาดตัวเองอยากจักได้เต็มแรงสัดส่วนใด ผิลูกเปล่าจ่ายแบ่งออก แม่ก็เปล่าอยากมีชีวิตสิงสู่อีกต่อไปแล้ว มณีรักแม่ มณีหิวครอบครองลูกกตัญญูแยกออกแม่สบายใจ เธอเลยตัดสินใจกู้เงินนอกระเบียบเพิ่มขึ้นเอามาซื้อกาญจนาของแบ่งออกชนนีสรรพสิ่งเจ้าเอ็ง เรื่องเล่าเนื้อความตรงนี้สอนแบ่งออกรู้ว่า ลูกที่สะอาดต้องมลักและสอดส่องดูแลพ่อแม่นั้นแน่นอนแล้ว แม้ว่าพ่อแม่จำต้องรับผิดชอบความมุ่งมาดของตนเองพร้อมด้วยอีกด้วย เพราะว่าไม่งั้น จะตกเป็นว่า พ่อแม่ คือว่ามนุษย์สถานที่กีดกั้นมุขก้าวหน้าของเด็กเสียเอง หากบุรพาจารย์ประกอบด้วยความเก่งกาจในที่การดูแลตัวเองได้กระเป๋าแห้งชรา พอกับเขาทั้งหลายสงเคราะห์ปันออกลูกๆ Startyourway ทางหัวหน้าตัวเองขอรับ