ตำนาน ชาวประมงผู้ร้อนใจ กับยืมสมบัติเกลอ

ในที่ หมู่บ้านสิ่งห่างแห่งเอ็ด โทชิชิ ออกไปจับกุมปลาทุกวัน กับก็ซื้อขายได้ทุกเมื่อเชื่อวัน ถึงแม้เขาไม่มีเงินเก็บเพราะว่าเคียงการกำหนดใช้ เดินทาง ดื่มเหล้าด้วยกันเสพนารี แม้ว่าเขาก็ทึ่มผุพังทุกข์ใจ “ออกจากไปจับกุมตัวมัจฉามาแลกเปลี่ยนขื่อ๊ปๆก็ได้เงินตราต่อจากนั้น” โทชิชิตรึกตรองแบบนั้น สักวันหนึ่ง โทชิชะเกิดไปตกหลุมรักลูกหนูน้อยไฮโซศรีษะแก่งปัวปรำ เขาเลยโหยจะพิชิตอารมณ์ทางใจคุณ แต่ว่าครั้นเห็นดุตัวเองเทือกเถาเหล่ากอลดลง ดำรงฐานะคนยากจน นกเขาพ้นเกิดสติปัญญาอยากมั่งคั่งทรัพย์สินทางลัด นกเขาเริ่มจากกู้หนี้สินทรัพย์สินจากนายทุนปะปนกันมากมาย โทชิชะนำสมบัติลงมาให้ทุนกิจการอย่างนั้นไม่ก็ ไม่เลย โทชิชะนำสมบัติหมดด้วยกันไปซื้้อข้าวของสัมภาระ จ่ายที่อยู่ ซื้อเกี๊ยว กับจ้างคนใช้เพิ่มพูนจด 4 มนุช เป็นเหตุให้รายจ่ายสรรพสิ่งโทชิชะพอกพูนขนานใหญ่ ยิ่งนักชำรุดไม่มีเงินอ่อนข้อให้หยิบยกเงินรายได้ทั้งมวลมาจ่ายทรัพย์สมบัติปันออกเจ้าหนี้ ก็อีกทั้งเปล่าตัดต้นเงินแม้แต่น้อย เสีย เจ้าหนูไฮโซอิ่มใจสถานที่ประกอบด้วยเศรษฐีมาเกี้ยวพาราสี แม้ว่าโทชิชิตรงนั้นตรงข้าม นกเขากำลังจะตายเพราะหมุนเงินไม่ทันการ โทชิแก้ปัญหาเช่นกันการกู้เงินธนบดีจากไปจับจ่ายใช้สอยเจ้าหนี้มนุชเก่าก่อน ช้าเวลากลางวันๆ หนี้ก็เริ่มพอกพูนเป็นแผ่นดินพูนชายไม่ยากไม่มีเงินนกเขาจับจ่ายใช้สอยไม่ไหว เจ้าหนี้ติดตามขู่ตบตีเขา “ไอ้หย๋า อีกต่างหากไม่ทันการจักเริ่มสัมผัสมือ อั๊ย้อน็จักสิ้นชีวิตหลังจากนั้นกระทรวงวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยีและสิ่งแวดล้อมว…!!!” ระหว่างที่ความแข็งแรงหนักใจอารมณ์ทางใจ โทชิชะก็เกิดระลึกถึง “ซาใหญ่รุ” เพื่อนแห่งอดีตสถานที่รู้ว่าครองสระเลี้ยงดูปลาชิ้นนั่งกินนอนกิน หากลดลงใหญ่รุร่ำรวยสัดส่วนนั้น หากจรวิงวอนขอคำแนะนำอารมณ์ทางใจ นกเขาจำต้องช่วยดิฉันเพราะเห็นแก่การเป็นมิตรเก่าแน่นอน โทชิชิพ้นโคจรออกเดินทางเพื่อจะไปหาเพื่อนเก่า พอเจอะเจอหลังจากนั้น ก็เผยรูปการณ์ทั้งเพแบ่งออกฟัง ตั้งใจจะมีกรรมสิทธิ์ความเอ็นดู ลดลงใหญ่รุตรวจฟังเหตุผลทั้งมวล ก็ซูบไปดุ “ไม่…!!! อัญขยมจะไม่สนับสนุนเจ้าดีเลิศฉีกขาด” โทชิชิรู้สึกเทียบเท่าถูกซาโตรุตบหน้า พอถามกลับตวาดฉันใด ซาโตรุบอกตวาด “สมมติว่าข้าพเจ้ามอบเจ้านายยืมทรัพย์สมบัติตอนนี้ ครู่หนึ่ง เจ้านายก็จะทำหนี้สินกองใหม่อีก ในที่พอเจ้าเป็นมนุชก่อสร้างปัญหานี้ขึ้นลงมา เจ้านายก็จำต้องแก้ไขตรงนี้ด้วยตัวเอง ข้าพเจ้าช่วยเช่นไรเจ้านายไม่ได้ทั้งหมด ทว่าหากเจ้าหวังกิจธุระก่อเพื่อหารายได้พอกพูน ข้ายินดีปันออกการช่วยเหลือเทียมเท่าหนอแห่งชั้นเกลอ” “เสี่ยวอย่างไรกัน” โทชิชะบันดลเดือด “หากเป็นเพื่อนแน่นอนเจ้านายก็จำเป็นจะต้องช่วยข้า ใช่ซิ เจ้านายเลี่ยนมั่งมี ข้าพเจ้าเลี่ยนกระเป๋าแห้ง ทรัพย์สมบัติเท่าเล็กน้อยเจ้ากลับเปล่าช่วยข้า ทรงไว้หิวเหลือบเห็นอัญขยมเสียชีวิตสินะ ข้าพเจ้าผิดเองที่คาดหวังดุพึ่งพาอาศัยมนุษย์แล้งน้ำใจอย่างเจ้า เช่นกันความเห็นแก่ตัวสิ่งของเจ้านายในครั้งนี้ ข้าพเจ้าจะไม่มีทางหลง สมมติว่าวันหนึ่งอัญขยมลืมตาอ้าปากได้ เจ้าจักต้องสลด รำลึกภาษาอัญขยมไหว้เจ้าซะ ไอ้ลดลงโตรุ ไอ้มนุษย์แม้ว่าเปลือก ชั้นในเปล่าต่างจากเดรัจฉาน” มากมายเดือนผ่านจร โทชิให้กำเนิดไปจับกุมมัจฉะจั้กๆตลอดกลางวันแสกๆกับวิกาลไม่มีเงินสุขภาพร่างกายหมดสภาพ ทว่าสมบัติแห่งได้ก็ยังไม่พอจ่ายหนี้ ในที่ ปัจจุบันนี้ เขาเริ่มสำนึกตัวกับการตกลงใจของนกเขา “ผิย้อนระยะเวลากลับไปได้ สมมติว่าข้าพเจ้าคัดที่จะมั่นใจในตัวเองยิ่งกว่าหยวนเป็นหนี้เป็นสินเพื่อจะสร้างภาพตาฝาดมอบคนอื่นๆแยแส ชีวิตินทรีย์ของข้าพเจ้าก็คงไว้เปล่าต่ำลงดังนี้ โถเอ๋ย เทวโลก ข้าสำนึกผิดหลังจากนั้น ช่วยให้โอกาสข้าจรกลับใจชำรุดซักถามทีเถิดนะ” เทียบเท่าสวรรค์รู้เสียง จู่ๆ ก็มีพ่อค้าฉายา “มาเอดะ” มาควานโทชิชิสถานที่นิวาสสถาน และบ่งบอกดุจะเหมามัจฉะสิ่งของโทชิชะทั้งมวล ด้วยกันชอบใจลงลายลักษณ์อักษรจำหน่ายล่วงหน้าเพื่อจะแลกกับงานที่โทชิยอมทำงานหนักเพื่อที่จะจับกุมมัจฉะอีกด้วย “ด้วยว่าเจ้า มัจฉะในที่ย่านตรงนี้อาจจะครอบครองปลาปกติ แม้ว่าแห่งนครแห่งข้าพเจ้าอาศัยสิงสู่ ปลาอย่างนี้ราคาแพงยิ่งนักๆ เหล่ากุฎุมพีนกเขาพอใจกินห้าม” พอเหลือบเห็นสมบัติสถานที่วาณิชจะแบ่งออก โทชิชิก็ตะลึง เพราะว่ามันยิ่งนักพอจักเอาใจช่วยเป็นเหตุให้นกเขาให้เป็นอิสระหนี้สินทั้งมวลคว้าเลย เดี๋ยวเดียวมาก โทชิชิก็สามารถปล่อยหนี้คว้าสิ้น เพียงนั้นอีกทั้งไม่พอ ชั้นของเขาอีกทั้งมั่งมีขึ้นไปขนานใหญ่ โทชิชะประกอบด้วยดารณีเหลือแหล่ลำ ทรงพระครรภ์น้องมากมายมนุชมาลงมือผลัดเปลี่ยนนกเขา ด้วยกันวาดภาพนกเขาก็เป็นจริง นกเขาได้มาเรียบเรียงทนต์ท้องนากับเด็กพ่อหนูไฮโซได้คล้ายแห่งคิดเอาไว้ แห่งกลางวันตบแต่ง ซาใหญ่รุเดินทางมาสู่เพื่อยินดี แม้ว่าอีกด้วยความเดือดดาล นกเขาเกินแกล้งทำเป็นไม่อยู่ทุกเที่ยว “เชอะ อาจจะมาขอโทษข้าซินะแห่งไม่ยอมรับเอาใจช่วย ตรึกตรองจะผูกมิตรกับเศรษฐีชนิดข้าในเวลานี้เลี่ยนล่าช้าจรหลังจากนั้น ไอ้ลดลงใหญ่รุ” สุดท้ายนี้ กลางวันสถานที่โทชิรอก็เข้า วันที่จะกลับจรดูถูกดูหมิ่นลดลงใหญ่รุจดข้อความแล้งน้ำใจ ลดลงโตรุ เจ้าคนเลว ระหว่างงานท่องเที่ยวไปที่อยู่ลดลงใหญ่รุ นกเขาเจอวาณิชลงมาเอดะ เผอิญ โทชิชะจึ่งเข้าไปบอก “ข้าพเจ้าตาขอขอบคุณประสกเอ็งเต็มที่ๆเกินนะครับผม สมมติว่าพ้นไปแก อัญขยมก็คงอยู่ไม่มีวันตรงนี้ ชนชาติตรงนี้อัญขยมไม่ฉลาดจักตอบแทนอย่างไรแล้วก็จะสิ้นบุญเธอ ข้าพเจ้าจักไม่มีวันหลงบุญคุณสิ่งของคุณมาเอดะพ้นขอรับ” “ช่างเถิด ข้าครอบครองวาณิช สมมติว่าข้ามั่งมีได้เพราะว่าเจ้า เจ้านายก็ควรจะมั่งมีได้เพราะข้าเช่นกัน มันถึงจะธุครหาความถูกต้อง ว่าแต่ว่า เจ้ากำลังจะเดินทางไปใดรึ” มาเอดะย้อนถาม “ข้ากำลังจะท่องเที่ยวเยี่ยมเยือนลดลงโตรุดฟแขอรับ” “อ่อ เจ้านายกำลังจะโคจรจรขอบคุณแกซาโตรุไม่ใช่หรือขอรับ…???” โทช่วงชิงจิกปีกวย เขากำลังจะไปทับถมซาโตรุต่างหาก ทำไมพ่อค้าลงมาเอดะจรดคิดดูตวาดเขาจักจรขอบพระคุณห้ามล่ะ ครั้นสอบถามเหตุ เขาแล้วจึงได้รู้ความแน่นอน “คุณทึ่มหรอกไม่ก็ แห่งหมู่บ้านสรรพสิ่งประสกเอ็งประกอบด้วยชาวประมงตั้งมากมาย แต่ว่าทำไมอัญขยมจรดท่องเที่ยวท่องเที่ยวไปหาเจ้านาย โน่นก็เพราะว่าประสกเอ็งลดลงโตรุ เพื่อนข้าครอบครองคนแนะนำมอบข้าพเจ้าจ่ายปลาขนมจากเจ้านั่นเอง เพราะคุณซาใหญ่รุหยิบยกเสียงเล่าลือสิ่งของตัวเองครอบครองประกัน ตวาดเจ้าจับกุมมัจฉาเก่งแรงกล้าแห่งหมู่บ้านตรงนี้หลังจากนั้น กับผิข้าพเจ้าได้มาทำการค้ากับดักเจ้า อัญขยมจะได้มัจฉาชั้นยอดอย่างแน่นอน เป็นเพราะคุณลดลงโตรุแท้ๆ เกินทำเอาข้าพเจ้าคว้าพานพบกับเจ้านายเช่นไรล่ะ” โทชิชิรู้สะท้าน เพลิงโกรธเคืองแห่งอารมณ์ทางใจปันออกยอมจรในกะพริบตา ทุกเมื่อที่ผ่านมา นกเขาคิดดูดุซาโตรุครอบครองมนุชเสียเต็มที่ทุก แล้งน้ำใจ ไม่ยอมรับสนับสนุนคนที่ร้อนใจ หารู้ไม่ แท้ที่จริงเขารวมความว่าผู้ประกอบด้วยพระคุณ เป็นฝ่ายเดียวแห่งยื่นมือลงมาดูดเขาขึ้นจากขุมนรกเช่นนั้นไม่ก็…??? เช่นไรกัน เมื่อนึกได้ดังนี้ โทชิก่อเกิดความรู้สึกผิด ร้องไห้ออกมาเพราะเวทนาการปฏิบัติตนของตัวเองแห่งโบราณกาล เขาก่อเนื้อความเลวๆกับผู้มีบุญคุณ เขามันวางธุระสิ้นไร้ความเป็นคนแน่ๆ ครั้นจากไปถึงที่อยู่ลดลงโตรุ โทชิชะคำนับคุกเข่ากันแสงสารภาพผิด จัดแสดงความเศร้ากันแสงฟูมฟายร่างแห่งไม่เคยเป็นมาก่อน ส่วนทางลดลงใหญ่รุก็ยิ้มชอบใจ พร้อมขยายความในเหตุผล “ผิครั้งนั้นข้าช่วยเจ้านาย เจ้านายก็ทรงไว้ไม่สามารถแก้ปัญหาได้มา เพราะว่าปัญหาแน่นอนมันไม่ไหวอยู่แห่งทรัพย์สมบัติ ทว่าเลี่ยนอยู่สถานที่ความประพฤติสรรพสิ่งเจ้า สมมติว่าเจ้ายังเปล่าล้มเลิกลักษณะพิเศษชดใช้ทรัพย์สมบัติเลยกระทั่งเงินรายได้ เจ้านายก็แก้ไขปัญหาหนี้ไม่ไหว กัลยาก็คงไว้ไม่กล้าฝากชีวิตไว้กับเจ้านาย สุดท้ายเจ้านายก็จะจำต้องขอยืมทรัพย์สมบัติข้าไปค่อยๆไม่สิ้นสุดเปล่าหมด ครูสิ่งของข้าพเจ้าสอนเสมอนะว่า กลาบาตมีมนุษย์ทุกข์ใจลงมายืมทรัพย์สมบัติ จงยื่นมืออย่ายื่นเงินตรา เพราะว่าหากฉันนูนทรัพย์สมบัติต่อจากนั้น ดิฉันอาจจะชำรุดตลอดสมบัติทั่วเพื่อน มุขที่งดงาม สนับสนุนมอบเกลอยืนขึ้นได้พร้อมด้วยสองจ้ะสรรพสิ่งตนเองเหนือชั้นกว่า เช่นนั้นนับว่าเป็นงานสนับสนุนเสี่ยวแบ่งออกเจริญคว้าอย่างเข้มเเข็งร่างยืดยาวเช่นกัน ใช่ อัญขยมขยาดดุหากข้าชดใช้ค่าเสียหายเจ้า อัญขยมจะชำรุดเพื่อนจรเช่นกันน่ะซิ” ซาโตรุบอกอีกด้วยสีหน้าท่าทางเมตตา “ล้น ประสกเอ็งคิดดูอะไรกับดักข้าเลยกว่าคำว่าเกลอหรือว่าหาไม่…???” โทชิชะคลางแคลงใจ “ไม่ อัญขยมมีภริยาหลังจากนั้น” ซาใหญ่รุซูบฉับไว และโน่น ก็ดำรงฐานะจุดเริ่มสรรพสิ่งความเป็นมิตรสะอาดๆสถานที่ชไมมีแบ่งออกแก่กัน ณชั้นที่เทียมบ่าเทียมไหล่ เรื่อยไป เกร็ดเนื้อความนี้ถ่ายทอดให้เข้าใจแหว กลาบาตมีมนุชลงมาขอยืมทรัพย์สมบัติ ต้องยื่นมือ อย่ายื่นสมบัติ และแม้ไม่แบ่งออกเพื่อนขอยืมสมบัติ อิฉันอาจเสื่อมโทรมเพื่อน เสียแต่ว่าหากให้ยืมต่อจากนั้นเกลอเบี้ยว อีฉันคงเสื่อมโทรมตลอดสมบัติรวมหมดเพื่อนเลยตกลง ขอบพระคุณจังๆหนอครับผมที่ฟังเกร็ดคดีนี้ ว่าแต่ว่า ผิเธอคุ้นชินมีประสบการณ์งานเป็นเจ้าหนี้ รังควานคอมเม้นท์ดำรงฐานะวิทยาทานแก่ท่านอื่นนะครับผม ขอบพระคุณเต็มแรงๆพ้นขอรับ