โรคภัยไข้เจ็บกตัญญูรู้คุณเฉียบพลัน

ทะเลาะวิวาทเล่าจากคุณหมอคุณหนึ่ง เรื่องประกอบด้วยสิงสู่ตวาด สักวันหนึ่ง ขณะที่ซินแซสาสมพรกำลังกายเฝ้ากรรมเวรณห้องรีบด่วน รถหวอได้มาพายายซึ่งลื่นล้มประเท่าทันเหียนจนหมดสติ เมื่อตรวจสอบท่าทางและบาดแผล ก็พบตวาดสถานการณ์เลวร้าย ระหว่างที่แพทย์กำลังจะเริ่มแรกขั้นตอนรักษา ลูกชายของยายก็วิ่งมาจับกุมบ่า พร้อมกับพูดด้วยเสียงข่มขู่ “คุณหมอจำเป็นจะต้องพิทักษ์แม่สรรพสิ่งเกล้ากระผมแยกออกเต็มแรงหนอ ข้าพเจ้าจะจดจำหน้าแพทย์เอาไว้ สมมติว่าชนนีข้าพเจ้าครอบครองเช่นไรไป เกล้ากระผมเอาเรื่องเอาราวแพทย์ประการถึงที่สุด แพทย์ร้อนใจได้จริง ดูแลตัวเก็บ” “อีกแล้ว เหล่ากตัญญูรู้คุณยอดพลัน…!?!” พร้อมด้วยความเร่งเร่งรีบ ซินแซสาสมพรไม่แยแสภาษาเขา ด้วยกันรีบปกป้องคนเจ็บโหยมากความสามารถ หามิได้เพราะว่าคำขู่ แต่ว่าดำรงฐานะเพราะมันตกว่าการงานของคุณ พอพิทักษ์ยายไม่มีเงินหายป่วยบริสุทธ์จากนั้น แพทย์จึงเล่าแจกตรวจฟังแหวลูกชายเป็นห่วงยายจัง รับช่วงคุณจะดีใจ คุณยายกลับมากันแสงออกมา “โธ่ ฉันนึกแหวจะได้มาจากไปสบายต่อจากนั้น จะจบชีวิตอีกต่างหากสิ้นชีวิตไม่ไหวเลย…!!!” เกิดเช่นไรขึ้นกับยาย และนี่แหละขอรับ ลงความว่าข้อความ “ความเจ็บไข้กตัญญูเจ๋งโดยพลัน” … สมัยย่าอีกทั้งเป็นลูก ยายก่อกำเนิดมาณครัวเรือนแห่งหนลำบาก ตกระกำลำบากยิ่งนัก ย่าเกินให้คำมั่นกับดักตนเองว่า ถ้ามีลูก จักก่อสรรพสิ่งเพื่อให้ลูกสุขสบาย ยายพ้นเลี้ยงลูกเช่นกันสมบัติ เด็กหวังอะไร ย่าก็ควานหาลงมามอบหมด มิตรสหายมีอะไร เด็กยายจำเป็นต้องมีอันนั้น อัยกีมีความใฝ่ฝันอยากจักแยกออกลูกเรียนดำเกิงๆ จักได้มาอยู่ดีกินดี ไม่ตกทุกข์ได้ยาก ยายพ้นตัวเป็นเกลียวทำงานจั้กๆพ่างไม่ไหวบรรทมไม่ไหวนอน เพื่อจะนำทรัพย์สินมาเลี้ยงลูกมอบได้คล้ายนึกคิด แต่ว่ายายทึ่ม ว่าโน่นเป็นคดีทำผิดสรรพสิ่งย่า ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่แน่ใจ เด็กเริ่มไม่สังสนทนากับดักอัยกี เปล่าพิจารณาหารือระบายความเดือดร้อน อัยกีตอแยประการข้างเดียวแหวลูกจักได้เกรดเฉลี่ยเท่าใด ผิสอบได้มาด้อยชั้น 5 ยายก็จะตำหนิเขา ดุด่านกเขา จนนกเขากลายเป็นเด็กที่ประกอบด้วยความทุกข์ จรดยายจักบริภาษ เสียแต่ว่าเหตุเงินตราสถานที่มอบให้นกเขา ย่าก็ไม่เคยฉีกขาด พอลูกใหญ่ขึ้น ลูกเหลือบเห็นเพื่อนประธานกระทั่งอัยกี เด็กเริ่มขอเกี่ยวทรัพย์สินจากไปใช้สุรา เรียบเรียงมอเตอร์ไซด์ ก่อสุภาพสตรีช่องท้องแล้วจึงทิ้งขว้าง จำต้องแยกออกยายอุปถัมภ์ค้ำชูข้างเดียว กระทั่งชนมพรรษา 30 กว่าจากนั้น ลูกย่าก็อีกทั้งไม่ทำงาน เล่นจบประการข้างเดียว กดสุรามึนเมาเฉียดฉิวทุกเมื่อเชื่อวัน ขอสมบัติอัยกีทุกวัน สมมติว่าพ้นไปแจกก็จะโวยวายทำลายข้าวของเครื่องใช้ อัยกีเหนื่อยหอบยิ่งนัก อยากเสียชีวิตจะคว้าอวสานๆพลาดท่า เอาท์พุตขนมจากงานเลี้ยงลูกด้วยสมบัติเหมือนชนิดข้างเดียว เลี่ยนชั่วร้ายแน่ๆ อัยกีนึกดูทุกวี่ทุกวัน แหวอันที่ยายก่อถูกหรือว่าผิด มันคือว่างานใช้กรรมเวรามอบเจ้ากรรมนายเวรหรือไม่ ผิย้อนกลับสมัยหวนกลับเจียรได้ ย่าจะแยกออกกาลเวลาเขามากกว่าตรงนี้ จักถ่ายทอดเขาแจกลูกจักการหาเลี้ยงตัวเอง จะได้มาเห็นคุณค่าของเงินตราด้วยกันเปล่าประพฤติเละเทะกระนี้ “ครั้นรักษาตัวหายจากนั้น อิฉันก็ดำรงอยู่จำเป็นจะต้องเจียรทำงานหาเงินแยกออกลูกประกบ ไม่งั้นมันดำรงอยู่เอาชีวิตรอดไม่ไหวได้จริง เฮ้อ” ระหว่างสถานที่อัยกีกำลังกายระบายทุกข์ทั้งนัยนามพุ บุตรย่าก็เข้ามาพอดิบพอดี คุณหมอสาสมพรพ้นขอตัวจากห้องเจียร วางธุระแจก 2 แม่ลูกประสบชะตากรรมถัดไป “ตรึกตรองว่ากังวลใจแม่เลยข่มขู่จีนแส ที่แท้ เป็นตัวพะวักพะวงตัวเองกลัวจักไม่มีผู้ใดเป็นตู้ ATM แจกนี่เอง” เมื่อครูสมพรนึกออกดังนี้ ก็นึกถึงพ่อแม่สรรพสิ่งตัวเอง การแห่งหนเจ้าเอ็งมีวันนี้ได้มา เพราะบิดามารดาสรรพสิ่งเธอทำงานจั้กๆเพื่อจะหารายได้ลงมาเลี้ยงดูเธอ จรรโลงดูแลเจ้าเอ็ง ให้การศึกษาคุณ แยกออกความรักความตระหนัก แต่ว่าพอเจ้าเอ็งเข้าสู่แหล่งหล้าสิ่งของงาน เธอก็จินตนาอยากจะประกอบด้วยเรือน ประกอบด้วยรถ ประกอบด้วยเครื่องใช้ต่างๆมอบเท่าเทียมกับเสี่ยวร่วมสำนักงานสาขาการทำงาน และโน่นเป็นสาเหตุมอบคุณดำเนินการอย่างหนัก แม้ว่าสมบัติก็อีกทั้งไม่พอ ด้วยความประสงค์ไม่มีที่สิ้นสุด คุณเลยต้องการมอบพ่อแม่สิ่งของเธอจับจ่ายแห่งหนคุณอยากได้ กู้คฤหาสน์ก็ยกมาปฤษฎางค์ใหญ่ๆโดยแจกชนนีกู้ร่วม ส่วนรถก็มอบบิดาหยิบยกเงินสะสมมาทำเนาแจก เมื่อดูเหตุของคุณยาย ซินแซสมพรก็รู้สะอึก เพราะมันไม่ไหวแตกต่างขนมจากเรื่องสรรพสิ่งคุณเกิน ครูสาสมพรหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นลงมา โทรไปหาคนที่เป็นห่วงคุณเต็มที่แห่งชีพ อยู่ดีๆเจ้าเอ็งก็ร้องไห้ พร้อมด้วยขอบคุณเชิงล่าแห่งหนอนุเคราะห์เธอเสมอ คุณเปล่าอยากเป็นโรค “กตัญญูรู้คุณเจ๋งพลัน” ถ้าสักวันหนึ่งสถานที่พ่อแม่เธอจำต้องขนมจากลา บิดากับแม่จักได้มาสบายใจสถานที่ลูกสามารถยืนขึ้นบนบานศาลกล่าวแข้งตนเองได้มา และบรรทมลงชั่วนิจนิรันดร์ประการแจ่มใส งานไม่ได้ใช้คืนสรรพสิ่งราคาแพงไม่ไหวถอดความแหวไม่มีจะเปลือง ทั้งหมดมีหน้าที่สิ่งของตัวเอง ไม่ไหวด้านคอยทำให้เข้าสังคมดื่มด่ำ เอ็มม่า พรตสัน นี่เกิดเรื่องสถานที่ดัดแปลงมาจากเท็จจริง กระผมคิดดูว่าความโหยประกอบด้วยอยากได้ไม่ไหวเป็นเรื่องผิด เสียแต่ว่าผิอยากมีหวังเหลือกำลังสรรพสิ่งตนเองก็เพราะว่าโหยแจกสังคมประทับใจกระเป๋าแห้งจำเป็นจะต้องร้อนใจบูรพาจารย์ กระผมคิดตวาดอันนี้ไม่ใช่เช่นนั้นทางเลือกแห่งหนบริสุทธ์อย่างแน่แท้ เหตุฉะนี้ ผิค่าจ้างรายเดือนมันไม่พอมอบจับจ่ายใช้สอยสิ่งแห่งหนอยากได้แน่ๆ ก็มี 2 ทางเลือก คือว่า ตัดทอนความประสงค์แยกออกลดลง กับดักหารายได้มอบมากยิ่งขึ้น ด้วยกันเพราะด้วยคนดำเนินการประจำการ ก็มี 2 โอกาส ลงความว่า อัพค่าตอบแทนรายเดือน และสร้างวิถีทางอธิปตัวเอง กับสมมติว่าคุณอยากจักประเดิมสร้างวิถีทางผู้เป็นใหญ่ตัวเองแน่นอน ซึ่งมันก็ไม่ไหวหวานคอแร้งคล้ายแห่งหนเธอตั้งใจ แม้ว่าก็ไม่ได้ทุคล้ายสถานที่เจ้าเอ็งคิดดู ก็กดสืบหาเพจเจอร์นี้คว้าพ้นครับผม เกล้ากระผมจะสรรสชาติเลิกกันคลิป Animation เล่าอธิปตนเองระบิคนไทย แยกออกคุณได้ริเริ่ม Startyourway วิถีทางหัวหน้าตัวเองมั่นเหมาะครับ