หากเลี่ยนมิใช่คุณ อย่าฝืนใจ

เกล้ากระผมครอบครองมนุษย์เอ็ดแห่งคุ้น “มุมานะ” หิวจักขายของออนไลน์ เพราะสมัยเหลือบเห็นเกลอๆแห่ง Facebeook มีอออเดอร์เข้าไปจากนั้นถ่ายลงมาแชร์ห้าม เกล้ากระผมรู้สึกแหวหิวจะครอบครองต้นฉบับตรงนั้นบ้าง มันเท่ห์มากๆ ยอดไลค์พร้อมด้วยคอมเม้นท์ทั้งมวลรัวเข้าหฤหรรษ์ แต่เมื่อผมได้มาเรียนด้วยกันลงมือทำ คงอยู่แหว เปล่าง่ายพ้น ผมอักอ่วนเต็มแรงที่จำเป็นต้องคอยตอบ inbox เจ็บปวดกับดักการเรือแพ็คสรรพสิ่ง งานดอง Tracking การสืบเสาะสินค้าแจกกับดักลูกค้า รวมถึงจำต้องต้านทานกับดักอารมณ์ชิ้นเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของผู้บริโภคตั้งแต่การต่อว่าการขนย้ายแห่งหนบริการไม่สุภาพจนกระทั่งการซักเนื้อความวิธีการใช้ผลิตภัณฑ์ เมื่อกระผมค้าสินค้าได้เจียรกะ 20 สิ่งกับสูญเสียความสงบเงียบแห่งชีวิตเจียรอย่างมหาศาล ผมรู้แหวตัวเองดำรงฐานะคนที่ไม่ได้เรื่อง เกือบปลดทุกข์ไก่ไม่กลัว วันหนึ่ง เกล้ากระผมได้ประสบกับโกอนงค์ท่านหนึ่งโดยบังเอิญ เธอมีรายได้จากงานขายของออนไลน์เฉลี่ยเดือนละ 7 – 8 หมื่นบาท เราคู่มนุษย์คว้าสั่งสนทนากัน ด้วยกันพอเจ้าเอ็งบ่งบอกตวาด “ระอุณวิชญ์เก่งเนอะ สมรรถสร้าง Content ได้มาสูงสุดต่างๆนาๆหลักและกระทำหน้าตาคอมพิวเตอร์พ่างอย่างข้างเดียว อยู่คฤหาสน์กับแฟนตลอดเวลา พี่หรรษาขนมจากใจแน่ๆ” วินาทีนั้น กระผมก็ตาจำรัสกะทันหัน อันที่จริงแล้ว คนเราไม่ได้แบ่งความสามารถติดสอยห้อยตาม “พรสวรรค์” ประการเดียวเพียงนั้น แม่เสียแต่ว่าเรื่องงานหารายได้ แต่ละคนก็มีจริตความนิยมด้วยกันความสามารถเป็นสิ่งของตนเองอีกด้วย…!!! กระบวนการหารายได้แห่งดีงามที่สุดณพื้นแผ่นดินปราศจากแน่ๆ ประกอบด้วยแต่กรรมวิธีหารายได้แห่งหนเป็นเหตุให้คุณได้มาดำเนินชีวิตที่แบบแห่งตัวเองอยาก สมบัติ ครอบครองเพียงแค่เครื่องมือที่การแลกเปลี่ยน มันคือตัวกลางแห่งหยิบยกลงมาชดเชยความต่างสิ่งของราคา “อุจจาระคุณค่า” ผลิตภัณฑ์ ผมเองมีความรู้สึกแหวตัวเองตรงนั้นไม่ไหวประกอบด้วยนันท์ที่งานหาเงินแจกมากยิ่งขึ้นเจียรอีก งานมีสตางค์เพิ่มแห่งสมุดบัญชีหามิได้ความสุข เสียแต่ว่าความสบายลงความว่างานทั้งเป็นแบบแห่งหนกระผมถูกใจด้วยกันเข้าใจตนเองแหวอันที่จริงผมต้องใช้สมบัติเท่าไรเพื่อความสำราญกันแน่ มั่นเหมาะ กระผมไม่ไหวบอกตวาดมนุษย์แห่งหนสนุกกับดักงานหาเงินตรงนั้นเป็นเรื่องผิด เพราะบางคนคงรู้สนุกกับดักงานหาเงินเพื่อที่จะจ่ายรถยนต์แห่งมีราคาขึ้นไป บ้านแห่งโย่งขึ้นไป เครื่องประดับแต่งเนื้อแต่งตัวที่โก้หรูมากยิ่งขึ้น แม้ว่าเหตุด้วยกระผม กระผมมีเส้นความชอบใจแห่งเป็นกฎเฉพาะตัว ไม่เอาตัวเองจรอุปไมยกับดักใคร ครั้นเกล้ากระผมถึงเป้าหมายนั้นจากนั้น ก็ไม่มีเหตุผลขาดไม่ได้แห่งหนผมจะจำเป็นต้องรีบชีวิตินทรีย์เพื่อที่จะหารายได้แจกได้มากยิ่งขึ้น การแข่งขันกับดักคนอื่น คงจะไม่สำคัญพอๆ กับการแข่งขันกับตัวเอง อีกด้วยเนื้อความแห่งโสหุ้ยแห่งชีวิตินทรีย์ของผมไม่ไหวรุ่งเรืองเช่นไรอุดม ทำเอาการบ้านทางการเงินสรรพสิ่งเกล้ากระผมตรงนั้นลุได้แจ้นกว่ามนุชฐานจุดหมายปลายทางเอาไว้สูง เกล้ากระผมมีความสุขกับการใช้สอยเดือนเว้น 20,000 เท้าโดยประมาณ ด้วยกันความสุขของเกล้ากระผมแห่งระยะวัย 33 พรรษานี้ก็สามารถควานหาได้มาเพราะไม่ต้องใช้เงินก้อนโต อาทิ ราเมน บริหารร่างกาย อ่านหนังสือดีงามๆ และท่องเที่ยวในประเทศด้วยกันต่างด้าวซักถามพรรษาเว้น 1 – 2 ครั้ง เพียงนี้ ชีวิตินทรีย์ของกระผมก็มีความสุขมากหลังจากนั้น นี่คือเหตุผลแห่งหนกระผมไม่ได้อยากทำอย่างไรทวีเพื่อที่จะหารายได้ปันออกมากยิ่งขึ้น เท่าก่อแห่งระดับแห่งทำขณะนี้ เกล้ากระผมก็ต้องใจ แม่นมั่น กระผมนึกดูแหว Startyourway เองก็เป็นแบรนด์แห่งหนครั้นมีชื่อเสียงอยู่บ้าง พอผมประกาศตัวจรดุจุดหมายปลายทางทางการเงินของเกล้ากระผมนั้นมันตงิดๆมากๆ ก็มีมากท่านแห่งหนคลอดแนวทาง “สบประมาทเหยียดดูหมิ่น” เนื้อความงานมีความปรารถนาจี๊ดและไร้ซึ่งความมักใหญ่ใฝ่สูง ถ้าหากเป็นสมัยเก่าเกล้ากระผมทรงไว้เดือดดาลจนพางอยากจักท้าตีท้าต่อย เสียแต่ว่า แห่ง ปัจจุบันนี้ ผมอายุหามิได้โกร๋งเกร๋ง ผมจำแนกแยกแยะได้มาจัดการปล่อยวางกรณีที่หามิได้จุดสำคัญสิ่งของชีวิตินทรีย์ตรงนั้น มันจักตอบแทนความสำราญกลับหวนกลับจ่ายชีวิตดีฉันอย่างมากมาย ผมออกทุนได้ขนาดเลิกเล่น Facebook เพื่อขอคืนหยิบยกความสงบเงียบกลับแห่งชีวิตินทรีย์ใหม่ ด้วยกันเกล้ากระผมก็เริ่มเข้าใจความจริงจากผู้อาวุโส แหว “ความสำราญเหนือชั้นกว่าความสงบเงียบจิตใจ” ตรงนั้นปราศจากอีกแล้ว คุ้นมีนักธุรกิจคุณหนึ่งแห่งกระผมโง่จักบอกแหว “อย่าเปลืองเวลาหยิบยกตนเองจรวิ่งบนบานตมสรรพสิ่งคนอื่นๆ เพราะว่ามันเหนื่อยหอบมากๆ ต่อสู้นำกาลเวลาทั้งผองมาหักโหมด้วยกันวิ่งณเลนสิ่งของตนเองดีกว่า” จากแห่งหนเกล้ากระผมคุ้นโหยจักประกอบด้วยเงินรายได้มากมายๆพอให้คนอื่นๆตกลง อยากจะประกอบด้วยยอดขายถล่มเข้าเพื่อที่จะเอาลงมาโพสต์หลังจากนั้นจ่ายเกลอที่ Facebook หรรษา เกล้ากระผมก็เปลี่ยนความคิดไปเลย ผมพอใจแห่งชิ้นแห่งหนตนเองประกอบด้วยจากนั้น ตั้งแต่ทิวาจำเดิมแห่งเริ่มต้นจัดการจนกระทั่งวันนี้ กระผมสำเร็จชีวิตินทรีย์แห่งกระผมอยากจากนั้น ผมเมื่อ…!!! กระผมเข้าไปจุดหมายปลายทาง แห่งหนเหลือก็เพียงทำเอาเลี่ยนเสถียรขึ้นเท่านั้นเอง ไม่ไหวต้องการตวาดจะประกอบด้วยยิ่งกว่าตรงนี้ต่อจากนั้น แต่ว่าแม้ปฏิบัติการคงที่หลังจากนั้นเงินรายได้มากขึ้นล่ะก็ นำครับ เปล่าปิดประตู แม้ว่าจักเปล่าตาขอลงมือมากขึ้นเพื่อที่จะหาเลี้ยงปากท้องแบ่งออกมากยิ่งขึ้น ยกเว้นตวาดธุรกิจตรงนั้นจักดำรงฐานะงานแห่งหนเกล้าผมอยากจักสร้างก็เพราะว่าความรื่นเริงแน่นอน หากครอบครองข้าพเจ้าระยะชนมพรรษา 20 ได้อ่านเรียงความที่ข้าพเจ้าจารึกตรงนี้ระยะอายุ 30 เกล้าผมก็ดำรงอยู่ชังตัวเองกับทบทวนดูตวาดนี่เลี่ยนเป็นข้อแก้ตัวสรรพสิ่งคนแพ้ ซีกเกล้าผมแห่งอายุ 30 สมมติว่าเจอตนเองในวัย 20 พูดดังนี้ ก็คงทนเปล่าตอบโต้อะไร เพราะว่ามนุษย์ฉันครอบครองเลือกเฟ้นความนับถือสิ่งของตนเอง และความนับถือนั้นเเหละ จักรวมตัวกันขีดคั่นความสบาย ความพึงพอใจให้กับดักชีวิต อีฉันความแข็งแรงสิงสู่ในที่แหล่งหล้า Social ที่ทุกคนประกอบด้วยชิ้นสะอาดๆมาแชร์ให้แก่กัน และชิ้นสะอาดๆตรงนั้นก็ก่อให้เกิดการเปรียบเทียบอย่างไม่รู้ร่างกาย ต่อให้วันนี้เธอสมรรถหาเงินคว้า 1 แสนพระบาทดามพระจันทร์ หากคุณยังเปล่าหยุดเปรียบเทียบ เจ้าเอ็งก็หิวจักประกวดกับคนสถานที่มีรายได้ดวงจันทร์ละ 1 เลี่ยนพระบาท และครั้นเจียรจด เจ้าเอ็งก็อยากจะแย่งชิงกับมนุชที่ประกอบด้วยเงินรายได้จันทร์ละ สิบ โล้นพระบาทอยู่ดี MJ Demaco ผู้เขียนหนังสือ “สับเปลี่ยนโคลนตมดำรงฐานะเศรษฐี” ได้บอกเอาไว้แหว เมื่อไรก็ตามที่เจ้าเอ็งนำตัวเองจากไปเข้าสู่สนามที่การเปรียบวัด อ่อนข้อให้เธอมีเต็มที่สัดส่วนไรก็ตาม อารมณ์ทางใจของเจ้าเอ็งจักรู้สึก “ขาดแคลน” ทุกเมื่อ ด้วยกันเรียกร้องแยกออกมีเต็มแรงเลิศขึ้นไปๆจากไปอีกเพื่อจะคว้ามีความสุข เธอสามารถสะดุ้งตื่นจากนั้นนำตัวเองไปเปรียบเทียบกับดักเช่นไรก็ได้ อาทิเช่น มนุชหล่อเหลากระทั่ง รวยกว่า ชนมพรรษาต่ำกว่า มาดามเพริศกระทั่ง เปลืองหรูหรากระทั่ง แต่งงานสถานที่อุ่นสบายกว่า ทว่าเชื่อมั้ย มนุษย์แห่งหนมีความสุขแน่นอน ถือเอาว่ามนุษย์ที่สามารถหาเงินบนบานศาลกล่าวความพึงพอใจเฉพาะบุคคล ซึ่งเกล้าผมก็รู้จักพี่ๆหลายมนุชสถานที่นกเขารวยเต็มที่ๆ หาเงินได้มากหลายเต็มที่ๆ นกเขาก็อีกทั้งไม่จอดทบทวนดูโปรเจคแห่งงานหารายได้ แต่ว่าไม่ใช่เช่นนั้นเพราะเขาโหยมั่งคั่งกว่าแห่งหนเป็นอยู่ นกเขาแค่ “มอน” กับดักธุรกิจกับเต้นระบำจากไปกับดักมันนั่นเอง กระไรที่ไม่ใช่เช่นนั้นก็อย่าฝืน เลิกฝืนเมื่อไหร่จากนั้นยินยอมพร้อมใจเทพนิรมิตสรรพสิ่งการรวมตัวกันเอง เมื่อโน่นความสบายก็ตามลงมาครับ หยิบยกแน่นอน ความสบายของชีพมนุชมันก็ไม่ไหวมีค่ามีราคากระไรเลิศดอก แค่เจ้าเอ็งสมรรถขอบพระคุณตนเองได้ในทุกๆตอนเช้า ร่าเริงตัวเองได้มาทุกๆเวลากลางวัน กับเลิกยกมาตัวเองเจียรเปรียบเทียบกับใครเท่านั้นเอง