เฮียซ้ง ต้นพริกไทยปลูกข้าว

พี่ซ้งครอบครองร้านค้าแผ่ผัดผ่อนพริกไทยปลูกข้าวสิ่งโด่งดัง ผู้บริโภคติดใจณรสกำเนิด พอแก่ตัวยอม เลยกว้านร้านรวงแจกอาชงสืบกันมาภารกิจ อาชงดำรงฐานะคนทันสมัยที่ประสงค์กำไรเดๆ เขาตัดสินใจตั้งเป้าหมาย “ตัดทอนเงินลงทุนวัตถุดิบเพื่อที่จะทวีเอาท์พุตจับไร” ในระยะจำเดิมๆร้านค้าก็คนเด ทรัพย์สมบัติก็เหลือเยอะขึ้นไป เสียแต่ว่าเดี๋ยวเดียว ร้านค้าสรรพสิ่งอาชงก็พบกับดักวิกฤต ก็เพราะว่าลูกค้าประจำเก่าๆต่างหายไป ครบครันตั้งหน้าสาปว่า “รสของกินมันกลาย มันมิใช่อย่างนี้ สิ่งแห่งหนดิฉันมุ่งหวัง มิใช่อย่างนี้ คุณสับเปลี่ยนสูตรหรือไม่ก็หาบ่มิได้…???” อาชงโต้เถียงตวาดตัวเองสร้างสรรพสิ่งราวตอนพี่ชายซ้งบประมาณริอ่านหาร เสียแต่ว่าผู้บริโภคก็ไม่เชื่อมั่น ก็เพราะว่ารสกับวัตถุดิบ “ดาดผัดพริกไทยดำ” นั้นยิ่งหย่อนคุณภาพลงแน่นอน จำเนียรวันเจียร จากกำไรก็เปลี่ยนเป็นเข้าเนื้อ บุคลากรเหมือนเดิม ร้านขายของใหญ่ขึ้นไป เสียแต่ว่าผู้บริโภคลดน้อยลงอย่างมาก อาไม้รองพื้นกระดานเกินยอมตัดทอนความแน่ใจ จากนั้นกลับมาจากไปขอความเห็นเฮ้ยซ้งผู้เป็นพ่อตวาด “ไม่ฉลาดเลี่ยนก่อกำเนิดอะไรขึ้น ในขณะที่แห่งหนข้าพเจ้าปกป้องปริมาณด้วยกันคุณลักษณะต่อจากนั้น กิจจานุกิจหวนกลับเลวยอมอย่างเหลือบเห็นได้ชัด…???” เฮ้ยซ้งพ้นถ่ายทอดลูกจากไปตวาด “อันแห่งหนลูกสร้างตรงนั้นอีกต่างหากตามเดิม เสียแต่ว่าสิ่งแห่งหนลดเลือนรางไปตกว่าวัตถุดิบแห่งหนบริสุทธ์ วัตถุดิบแห่งหนสะอาดจำต้องมาจากดินที่สะอาด อุณหภูมิภูมิอากาศสถานที่ดีงาม ทำให้ผลผลิตเจริญเติบโตได้มายิ่งนัก จากนั้นเจ้าเจียรวัตถุดิบแห่งไหนมา กลายเป็นวัตถุดิบที่ยิ่งหย่อนคุณลักษณะใช่มั้ย” อาไม้รองพื้นกระดานพนักหน้าตาตกลง “เจ้าควรให้ความสำคัญกับเครื่องเทศ อันนี้เจ้าไม่น่าไม่นำพา ไร นำชนกเจียรปรุงอาหารไม่ช้าซิ” ครั้นเฮ้ยซ้งติดตามลูกชายเข้าในที่ครัวเพื่อจะตรวจดูคุณภาพวัตถุดิบ ครั้นตรวจดูชนิดถีครบ นกเขาแล้วจึงบอกกับดักลูกชายไปแหว “วัตถุดิบที่เจ้าหามาทั้งหมด สามารถชดเชยกันได้มา ประกอบด้วยเช่นประการเดี่ยวที่ชดเชยไม่ไหว นั่นก็รวมความว่า สิ่งเทศนาในที่ครอบครองสิ่งของสองบุญกุศลสรรพสิ่งร้านขายของฉัน ต้นพริกไทยเช่นไรแหละ…!?!”